Fogels, Favelas en FAQ
Hola amigos!
Tijdens het schrijven van onze laatste blog verbleven we in Santa Cruz en stond de reis naar de Pantanal op de planning. De reis was nog een flinke onderneming: in twee dagen hebben we drie verschillende bussen genomen om onze bestemming te bereiken. Op de eerste avond kwamen we bij de grens aan, die helaas al sinds 18.00 dicht was. De nacht hebben we daardoor illegaal in Brazilie doorgebracht en de dag daarna moesten we vroeg opstaan om vier uur in de rij te staan voor twee stempels.
Het verschil met Bolovia was te merken zodra we de grens overstaken. Het is hier een stuk moderner, duurder en warmer. Er ligt geen afval op straat, de wegen zijn goed en er zijn overal grote malls te vinden.Daarnaast zijn de Brazilianen heel erg vriendelijk! We begrijpen helaas niks van het Portugees, maar zijn een heel eind gekomen met gebaren, google translate en Spaans.
De stad Cuiaba stelde weinig voor dus hebben we de eerste dag vooral rond het zwembad gelegen. De temperatuurwisseling van 18 graden naar 38 was wel even wennen. De dag daarna zijn we op een driedaagse tour gegaan naar de Pantanal. Waar de Amazone bekend staat om zijn flora, is de Pantanal de plek om wilde dieren te spotten. We hebben de jungle al wandelend, peddelend, paardrijdend en varend bezocht. Één boottocht had als doel jaguars te spotten, maar die zijn we helaas misgelopen. Het was alsnog fantastisch, want we hebben watervarkens, kaaimannen, reuze otters, aapjes, een anaconda en vooral heel veel verschillende vogels gezien, zoals de grotere ijsvogel, de welbekende blauwe papagaai en de toekan (zie foto's).
Na de tour vlogen we naar Rio om 43 uur in de bus te ontlopen. In Rio hebben we qua weer weinig geluk gehad; het was geen strandweer door de regen en het was zo bewolkt dat het Jesus standbeeld in
de wolken verstopt was. Daardoor hebben we wel veel van de stad gezien. We hebben mooi uitzicht op de stad gehad vanaf de Pão de Açúcar, oftwel de suikerbrood berg.In het centrum hebben we de
kleurrijke trappen van Selarón bezocht. Deze kunstenaar heeft de trap versierd met beschilderde tegeltjes, die hij allemaal zelf betaalde. Op veel van de tegeltjes waren Nederlandse afbeeldingen te
zien, zoals de Nachtwacht. Daarnaast hebben we met een tour de grootste favela van Brazilie bezocht. Er wonen hier 200.000 mensen die hun eigen huis gebouwd hebben waardoor de wijk een levendige
chaos is. We hadden in Rio de Janeiro beter weer verwacht, maar hebben gelukkig op een mooie middag nog even langs het Copacabana strand kunnen lopen!
Na een 'korte' vlucht van 17 uur zijn we nu weer thuis! Kort omdat we langere reizen hebben gemaakt, al voelde het lang omdat de bussen tien keer beter zijn. We hebben een fantastische reis gemaakt en hebben enorm genoten! Om jullie voor te zijn, hierbij de antwoorden op de veelgestelde vragen;
-Hoe was het om als zussen samen te reizen?
Top! We kennen elkaar als zussen door en door, hebben al vaker samen gereisd en zitten enorm op een lijn!
-Wat was de mooiste plek die jullie gezien hebben?
We kunnen niet kiezen, maar de hoogtepunten waren de watervallen van Iguazu, de woestijn in Chili, Machu Picchu en de Pantanal.
-Hebben jullie je onveilig gevoeld?
Nee, geen seconde. We moeten hier wel bij aanmerken dat we welheel voorzichtig hebben gedaan.
-Hebben jullie zin om naar huis te komen?
Mwaaa. We houden allebei veel van Nederland en het is fijn om weer thuis te zijn, maar het is ook jammer dat er een einde aan dit avontuur is gekomen.
-Wat is het eerste wat jullie thuis hebben gedaan?
Boterhammen met hagelslag en kaas eten!
Dit was onze laatste blog dan! Bedankt voor het meelezen en de lieve berichtjes!
Besos, Merel y Marieke
Blaren, Bach en bussen
Hola amigos!
Aangezien de trein naar Machu Picchu enorm toeristisch en dus duur is, hebben wij voor het alternatief gekozen; de bus en te voet. De zeven uur durende busrit was een plezierig ritje doordat onze chauffeur allemaal Peruaans geklinkel luisterde en behoorlijk asociaal was. Hij toerde naar elke langzaam rijdende auto, maar ook naar elke vrouw die langs liep. Na de reis hebben we twee uur langs het spoor door de jungle gewandeld naar het dorp waar we sliepen. De volgende dag zijn we om 04.00 begonnen aan de klim naar boven; behoorlijk pittig door de hoogte van Machu Picchu.
Machu Picchu is een oude Inca stad die nooit door de Spanjaarden gevonden is door de ligging tussen de bergen. Een gedeelte van Machu Picchu is nog steeds overwoekerd en dit blijft zo om verschuiving tegen te gaan. De plek is waanzinnig mooi; grotendeels ook door de bergen er om heen. We hebben twee uur rondgelopen met een gids en daarna zelf nog rondgestruind en natuurlijk wat toeristische kiekjes genomen. Aan het eind van de dag hebben we het stuk op blaren teruggelopen en vervolgens weer de bus teruggenomen bij onze vriendelijke chauffeur. Hij vond ons blijkbaar wel heel aardig, want hij vroeg ons Spaanse zinnen in het Engels te vertalen om te oefenen.
Vanaf Cusco hadden we een lange reis naar het binnenland van Bolivia; Sucre. Deze stad was vroeger een hoofdstad van het oude Spaanse Bolivia en staat daarom vol met witte, koloniale gebouwen. In een van de kerken hangt een speciale versie van het laatste avondmaal. Om de locale bevolking destijds makkelijker te bekeren, zijn er op het schilderij inheemse dingen te vinden zoals een gebakken cavia op tafel (populair eten hier).
In Sucre is een twee weeks cultureel festival en zijn er elke dag gratis concerten. Vrijdag zijn we naar het aangekondigde Bach piano concert gegaan. We waren Nederlands op tijd en het concert begon Zuid-Amerikaans laat. Tijdens het wachten begon er al een belletje te rinkelen toen we de velen uitgedoste kinderen zagen die zenuwachtig rond drentelden. Uiteindelijk bleek het de uitreiking van een muziekschool wedstrijd te zijn. Alle winnaars mochten een stuk opvoeren en toen het jongentje van 9 begon met Jingle Bells, hebben we ons uiterste best moeten doen onze lach in te houden. Gelukkig waren de oudere deelnemers erg goed en hebben we alsnog wat piano muziek gehoord.
Na vijf weken reizen zijn voor ons veel dingen normaal en dagelijks geworden, die ons eerst wel verbaasden. Warm water is een luxe dus een goede douche kan onze dag maken! Soms is er echter helemaal geen water. Supermarkten zijn schaars en het aanbod van producten in deze winkels ook. De straten staan vol met kleine kraampje waar alles wat je kan bedenken wordt verkocht. Elke aankoop gaat daardoor wel gepaard met afdingen. Hier zijn we ondertussen pro's in, in Sucre hebben we voor de taxi bijvoorbeeld altijd 7 bolivianos betaald in plaats van de norm van 10. Stoplichten zijn hier zeldzaam dus op het advies van onze free walking tour gids rennen we bij elk gat tussen auto's voor ons leven!
We zijn nu in Santa Cruz; de grootste stad in Bolivia alhoewel hij klein aanvoelt. Er is op straat geen toerist te bekennen en we werden vandaag zelfs door een oude vrouw aangesproken met 'guapas' (knapperds). We trekken morgen door naar Brazilie dus hebben nog twee lange busritten voor de boeg, maar zijn dan wel in het mooie Pantanal!
Hasta luego!
Marieke y Merel
Van micro busjes naar ezels
Hola amigos,
Onze vorige blog stopte in La Paz, een enorme stad in een soort canyon. Je ziet in het verkeer bijna geen normale auto's, maar alleen micro busjes en taxi's waar mensen in en uit springen. Veel oude vrouwen lopen nog in de traditionele kleding (meerdere rokken, gekleurd vest, twee lange vlechten en een hoed). Aan de stand en kleur van de hoed kan je zien of een vrouw single, getrouwd of weduwe is.
In deze drukke stad hebben we een dag de kabelbaan naar boven genomen. De kabelbanen zijn niet aangelegd voor toeristen, maar als openbaar vervoer om de steile heuvels met vastzittend verkeer te ontlopen. Die dag hebben we ook een bijzondere begraafplaats bezocht. Er zijn dertig straten met betonnen muren waar grafkisten in hokjes worden geplaatst. De begraafplaats is drukbezocht, omdat mensen regelmatig de bloemen en cola in de hokjes voor de doden verversen. Buiten La Paz hebben we ook ruïnes van tempels van de Tiwanaku cultuur bezocht. De gemeenschap verdween toen het Titicacameer te laag stond en er niks meer verbouwd kon worden.
Isla del Sol, het eiland waar we daarna twee dagen verbleven, was een enorm contrast met La Paz. Het eiland was rustig, zoals de naam al zegt zonnig en autovrij. De dieren liepen op het strand rond te scharrelen tussen de gymles die gegeven werd door de plaatselijke school. We hebben hier gehiked, van de zon genoten op een prive strand en verse zalm gegeten voor twee euro.
We zijn nu in Cusco en de oplettende lezer zal merken dat dit niet op de route lag. We reizen iets sneller dan gedacht en hebben daarom La Paz, Isla del Sol en Cusco aan onze route geplakt. Voor Merel is Cusco bekend terrein, maar daarom niet minder leuk.
Nu we al in een paar landen geweest zijn, zien we het uiterlijk en karakter van mensen veranderen. In Argentinië spraken mensen zelfs in de supermarkt ons aan voor een praatje, hier gebruiken mensen vaak niet meer woorden dan nodig. De mensen in Bolivia kunnen wat onverschillig over komen, maar blijken uiteindelijk altijd heel vriendelijk.
En omdat er veel naar gevraagd wordt een 'glutenvrije' update. In Argentinië was coeliakie erg bekend en konden we zelfs glutenvrije empanadas en pizza eten! In Bolivia kijkt men Merel vreemd aan als ze uitlegt dat ze ziek wordt van tarwe, maar weet iedereen goed wat er in het eten zit door de kleinschaligheid van de restaurantjes. Op wat gekke ontbijtjes en diners (appelmoes, koekjes) na gaat het boven verwachting goed met glutenvrij eten!
Natuurlijk gaan wij Cusco niet verlaten zonder naar Machu Picchu te gaan. Meer daarover op onze volgende blog!
Besos, Marieke y Merel
Sterren, meren en zout
Hola amigos!
Momenteel bevinden we ons in La Paz en hebben we een was/uitrust/blog dagje na een drukke week reizen.
Vorige week zaterdag kwamen we aan in San Pedro de Atacama, de Chileense woestijn. De busreis ging goed en we konden gelukkig de bergpas over. Het hostel in San Pedro de Atacama lag net buiten het dorpje dus het was de ideale plek om uit te rusten en midden in de nacht sterren te kijken. De hoeveelheid sterren die je hier ziet is ongelovelijk, je ziet zelfs de melkweg lopen!
Het stadje zelf is niet meer dan een toeristisch dorp en de tours waren dan ook schrikbarend duur. Daarom hebben we samen met Chris, een Kiwi met wie we een week samen gereisd hebben, een auto gehuurd. Na twee uur over een uitgestrekte weg (met drie tegenliggers) gereden te hebben, zijn we als eerste gestopt bij het Miscanti en Miñiquesmeer. De meren liggen 4100 meter hoog. We hadden ons ietswat vergist in de ijskoude wind van 5 graden, maar het was de moeite waard! Daarna zijn we gestopt bij Piedras Rojas, een helderlichtblauw meer omringd door rode bergen en stenen. Er was geen enkele toerist te bekennen terwijl dit een van de mooiste plekken was die we ooit in ons leven gezien hebben. In de avond zijn we naar Valle de la Luna (maanvallei) gegaan om de zonsondergang te bekijken. De naam zegt het al, het lijkt net alsof je op de maan loopt.
Dinsdag werden we zoals hier gewoonlijk is drie kwartier te laat opgehaald door de tourmaatschappij. We hadden een driedaagse tour geboekt naar de zoutvlaktes van Uyuni, Bolivia. Samen met vier anderen en onze gids Jhonatan hebben we alles bezocht in een jeep. De eerste dag hebben we meren gezien met verschillende kleuren door andere mineralen. Het was deze dag bizar koud, we hadden al onze mogelijke lagen aan, maar konden niet tegen de kou opboksen. Gelukkig konden we in de middag even opwarmen in een hot spring terwijl de lamas om ons heen liepen. Na een lekkere lunch hebben we ook nog geisers bezocht van 300 graden warm en een roze meer met honderden flamingos. Wehadden de eerste dag flink last van de hoogte (hoofdpijn, duizeligheid), omdat alles zich op 4400 meter bevond. Het kauwen op coca bladeren en nacht goed slapen hielp gelukkig!
De tweede dag was een wat actievere dag. We hebben verschillende rotsformaties beklommen die gevormd zijn door vulkanen, waaronder een rots in de vorm van een lama. In de middag hebben we een dorp bezocht waar een feest werd gehouden ter ere van Maria. Inwoners offerden dekens en kastjes en luisterden naar een trompetband onder het genot van chicha (een alcoholisch drankje). Deze nacht hebben we in een hotel van zout geslapen; de muren, vloer, bed, tafels en stoelen waren allemaal gemaakt van zout!
De volgende ochtend ging de wekker om vijf uur om de zonsopgang te zien vanaf de zoutvlaktes. In de ochtend hebben we gekke fotos en filmpjes gemaakt doordat je weinig perspectief hebt. De zoutvlaktes zijn oneindig groot, wel 17.000 vierkante kilometer. Ook hebben we nog een treinen begraafplaats bezocht. De treinen werden in de jaren 80 veel gebruikt, maar staan hier gestald sinds de eigenaar verdwenen is.
Al met al was de tour erg leuk. We hebben enorm gelachen met de groep, lekker lama gegeten en rondgehobbeld in de jeep. De gids had een favoriet nummer en we kunnen het liedje nu allemaal meezingen omdat we het zeker 30 keer gehoord hebben. Benieuwd naar het Boliviaanse nummer wat we kennen? Luister dan naar Cinco minutos van Lucas Sugo en geniet van de slechte clip!
Besos, Marieke y Merel
Tropische watervallen, praatgrage opa's en gekleurde bergen
Hola Amigos!
De achtien uur durende busreis viel ons alles mee, maar was op zichzelf wel een belevenis. De bus had prima stoelen die verder naar achter konden dan vliegtuigstoelen, maar ons geduld is wel op de proef gesteld... Zo was er een piepend alarm wat een paar keer voor een kwartier af ging en hebben we drie keer Alice in wonderland gekeken. Het is lastig niet te kijken als er een groot scherm voor je hangt. Een medereiziger was het helemaal zat en dacht een leuk muziekje op te zetten. Hij had alleen maar één nummer, dus dit zelfde nummer hebben we ook een half uur moeten aanhoren. Verder was er nog een praatgrage opa die de hint niet snapte dat we nog even wilden slapen.
Over opa's gesproken... Jullie vragen je vast af hoe we het als twee blonde meiden redden in dit land vol met Argentijnse casanovas. Nou, het zijn vooral de opa's die graag even met ons willen babbelen! Er gaat geen busreis voorbij of we worden aangesproken met de vraag: zijn jullie zussen? Waarna ze graag met ons praten over voetbal, Maxima, hoe duur alles is en de luiheid van de Argentijn. Aan het eind van het gesprek krijgen we altijd de vraag of we nog wat willen drinken (niet op de vervelende manier, maar ze houden gewoon van praten).
Iguazu was echt fantastisch. We zijn eerst naar de Argentijnse kant gegaan, waar je dicht bij de watervallen kan lopen. Je kon via paden boven de watervallen lopen, maar ze ook van beneden bekijken. Vanaf deze kant leek het net een paradijs, met de vogels en vlinders die er rondvlogen en regenbogen die door het water en de zon ontstonden. Ook hebben we veel dieren gezien: toekans, aapjes, hagedissen, schildpadden, karpers, vogels en heel veel coati's. We waren van tevoren al gewaarschuwd dat deze beesten je eten en tas stelen, dus we probeerden ze te ontwijken. Toen Marieke bij de ingang haar camera uit de rugzak pakte, zag een coati dat voor eten aan en besprong hij Marieke. Gelukkig had het camerahoesje meer schade dan Marieke.
De dag erna gingen we, ondanks het slechte weer, naar de Braziliaanse kant. Vanaf hier heb je een panoramisch zicht op de watervallen en kwamen we er achter dat het nog groter was dan we dachten. We hebben de dag opgetrokken met andere reizigers, iets wat we vaker doen; we komen mensen uit de hele wereld tegen. Iguazu was wel echt een hoogtepunt en was de vele reisuren waard!
We zijn nu in Salta, in het Noorden van Argentinie. We hebben lekker het vliegtuig genomen in plaats van een 26 uur durende busreis. De stad ligt tussen de bergen en heeft nog veel Spaans koloniale huizen en kerken (dit is in Buenos Aires allemaal vernietigd). We hebben een kabelbaan omhoog genomen naar een uitzichtpunt over de stad, glutenvrije pizza gegeten (yeah) en veel rondgewandeld. Gister hebben we de kloof van Humahuaca bezocht. De bergen hier zijn rood, groen, blauw, geel en paars door verschillende mineralen. Erg bijzonder!
Morgen trekken we naar San Pedro de Atacama in Chili; de droogste woestijn ter wereld. We moeten de Andes over dus er bestaat een kleine kans dat de pas dicht is als het sneeuwt.
Hasta luego!
Besos, Merel y Marieke
Saludos de Buenos Aires
Hola amigos,
De tijd vliegt en de eerste 6 dagen zitten er alweer op! Zaterdag zijn we vanaf Amsterdam naar Buenos Aires gevlogen en zondag landden we met een winterse 0 graden. Ja echt, het is hier winter... Gelukkig was het de rest van de week 20 graden.
We hebben vooral veel rondgestruind door de vele wijken van Buenos Aires. Elke wijk is verschillend, wat het leuk maakt om rond te dwalen. Zo is San Telmo de wijk waar de artistiekelingen wonen en zehun kunst opde drukke markt verkopen. Recoletta is de wijk waar vroeger de aristocraten woonden en is nu de wijk van derijkste porteños (inwoners van Buenos Aires).De begraafplaats in deze wijk is anders dan de begraafplaatsen die we ooit hebben gezien. Elk graf is een huis of tempel, de een nog groter en indrukwekkender dan de ander. Net zoals op de begraafplaats probeerde iedere familie in Recoletta elkaar te overtreffen met het tonen van hun rijkdom. Een kleine honderd jaar geleden woonden er bijvoorbeeldtwee rijke families. Een familie liet een privekerk bouwen tegenover hun paleisje, zodat ze het mooiste uitzicht van de stad hadden. Toen de zoon niet met de liefde van zijn leven mocht trouwen, omdat de Ierse Corina niet van adel was, liet de Ierse familie een spuuglelijk gebouw bouwen voor de kerk. De kerk wasdaardoor vanafgeenenkele hoek te zien en de familie keek sindsdien uitopeen gebouw in de vorm van een middelvinger, in plaats van hun geliefde kerk. Ach, je moet iets met je geld!
We hebben ook nog de haven bezocht en la Boca, de wijk met zijn kleurrijke huizen, populaire voetbalstadion en vele tango. Daarnaast hebben we twee free tours gedaan met een gids die vier uur lang met zijn beker mate (thee)liep en op een Argentijns, raptempo over de geschiedenis van Buenos Aires vertelde.De gids vertelde over de bizarre economische situatie met een inflatie van 42 procent, terwijl de lonen amper stijgen. Op elke hoek staat er een mannetje ´cambio,cambio´ (change) te roepen, omdat het voordeliger is om je spaargeld in dollars te hebben (en dus illegaal te wisselen).
Aangezien Merel vijf jaar terug hier Spaans geleerd heeft, hebben we veel oude vrienden ontmoet,maar ook nieuwe vrienden gemaakt.Elke dag zat vol met afspraken, die vaak op z´n Argentijns gemaakt werden. Dat betekent: last minute, lichtelijk vaag over de plek en tijd en altijd, maar dan ook altijd met eten. Hebben jullie al avondgegeten? Maakt niet uit, daneten jullietoch gewoon nog een keer? We moeten ze wel nageven dat het vlees hier echt ontzettend lekker is en we hebben hierdoor veel minder toeristische plekken gezien! We zijn trouwens erg blij dat we Spaans spreken, omdat zelfs het personeel in het hostel geen Engels spreekt.
Buenos Aires wordt ook wel het Parijs van Zuid-Amerika genoemd, waardoor het begin van onze reis nog redelijk dichtbij voelt. We vertrekken zo met de bus om over 18 uur bij de watervallen van Iguazu aan te komen.
Hasta luego!
Besos, Merel y Marieke